Van altijd ‘aan’ naar eindelijk mezelf: leven vanuit vrouwelijke energie

Het verbaasde me dat ik alleen maar een “aan”- en “uit”-knop leek te hebben. Er zat niets tussenin. Doordeweeks reed ik in sneltreinvaart van de ene naar de andere klant, het liefst met 135 kilometer per uur over de snelweg, met één hand aan het stuur. ’s Avonds gaf ik trainingen door een groot deel van Nederland. Die baan gaf me een gevoel van voldoening, eigenwaarde en identiteit. Mijn weekenden bestonden vooral uit uitslapen en bankhangen, meestal met mijn katten naast me. Het lukte me bijna niet om iets voor elkaar te krijgen in die vrije dagen. Een drankje met vriendinnen, een dagje uit, sporten… ik had nauwelijks energie over voor iets anders dan werk.

Hoewel ik mijn werk geweldig vond (ik gaf o.a. orthomoleculaire trainingen over gezondheid) wist ik dat dit niet de juiste manier van leven voor mij was. Op deze manier bleef er gewoon te weinig van mijzelf over. Ook voor mijn man en mijn stiefzoons. Daar kwam bij dat ik overdag niet echt mezelf was. Ik werkte vanuit wilskracht en controle en drukte mijn gevoel weg. Ik voelde regelmatig de adrenaline door mijn lichaam razen. En hoewel dat ergens ook lekker voelde, wist ik: ik ben toch echt meer dan dit.

Na een aantal jaren op deze manier te hebben geleefd, begon er langzaam iets te verschuiven. Ik klopte opnieuw aan bij mijn coach, die ik al een tijd niet had gezien. Ik vertelde haar dat ik me anders begon te voelen. Hoe ik leefde, klopte niet meer. Maar ik wist ook niet goed hoe ik verder moest. Ik vertelde dat ik zachtheid en vertraging zocht. Mijn coach en ik praatten over mannelijke en vrouwelijke energie. En toen stelde ze de vraag: “Ben jij in je kern een man of een vrouw?” Na een momentje zei ik: “Beslist een vrouw.” Maar ik wist ook: mijn gedrag van de afgelopen jaren liet iets anders zien.

Ja, iedereen heeft mannelijke en vrouwelijke energie in zich. De balans is voor ieder mens anders. Maar ik had mezelf jarenlang in een te mannelijke energie gezet. Toen we dit onderwerp verder uitdiepten, realiseerde ik me dat ik als jonge tiener al had besloten om eigenschappen als kwetsbaarheid en overgave weg te duwen. Ik had geconcludeerd dat die eigenschappen niet gewaardeerd werden. Daarbij had ik nauwelijks volwassen vrouwen in mijn omgeving die hun vrouwelijke kant echt hadden omarmd. In de sessies met mijn coach begon ik dit deel van mezelf te helen.

In de periode daarna veranderde er veel, zowel van binnen als van buiten. Mijn zelfvertrouwen groeide en spelenderwijs ontdekte ik steeds meer mijn vrouwelijke kant. Het werd een keerpunt in mijn leven. Ook de dynamiek tussen mijn man en mij veranderde. We bleken een heel ander beeld van de toekomst te hebben. Dat leidde tot een scheiding. Geen makkelijke, maar wel een noodzakelijke stap. We gingen als vrienden uit elkaar.

Ik leerde te leven vanuit vertrouwen, gevoel en overgave, in plaats van wilskracht, prestatiedrang en controle. Natuurlijk, als ik me onzeker of onveilig voelde, stapte ik nog makkelijk terug in mannelijke energie. Maar ik werd me er steeds bewuster van.

Dit thema bleef me bezighouden. Toen mijn huidige partner en ik werk maakten van onze kinderwens, kwam het opnieuw naar voren. En toen een zwangerschap uitbleef, verdiepte ik me er nog meer in.

Het bleek helemaal niet vreemd dat een vrouw die de hele dag in mannelijke energie functioneert, ’s avonds niet goed kan ontspannen, of zelfs moeite heeft met slapen. Die “aan”- of “uit”-knop waar ik eerder over vertelde, is daar een goed voorbeeld van. Veel vrouwen putten zichzelf ongemerkt uit, totdat ze op een gegeven moment gewoon niet meer kunnen. We gaan niet bewust om met deze energie. Maar stel je voor dat we wél bewust zouden omgaan met deze innerlijke balans. Dan zouden we ook meer in evenwicht zijn als vrouw. In ons lichaam, in onze cyclus en in onze ontvankelijkheid voor het leven.

Want een zwangerschap vraagt precies dát: overgave, gevoel, creativiteit en intuïtie. Het vraagt vrouwelijke energie. Ik geloof dat we als vrouwen veel meer mogen vertrouwen op de kracht van onze vrouwelijke energie. Als een manier van leven die klopt met wie we zijn.

Herken jij dit in jezelf? Dat je leeft in de doe-stand, maar ergens verlangt naar meer zachtheid, meer overgave, meer jij?